«Η χαμένη Τριανταφυλλούπολη» (Ελευθερία Μπ.)

Ταξιδεύοντας πέρσι το καλοκαίρι με ένα καράβι στη μέση του Αιγαίου, είδα ένα νησάκι που ξεχώριζε απ’ τα άλλα. Δεν υπήρχαν σπίτια κι απ’ ότι φαινόταν ήταν ακατοίκητο. Υπήρχαν μόνο λουλούδια!Πλησίασα προς τα εκεί, και τι να δω! Δεν ήταν διαφορετικά είδη λουλουδιών , ήταν όλα τριαντάφυλλα! Παντού τριαντάφυλλα!Κατέβηκα απ’ το καράβι και πήγα πιο κοντά. Ξαφνικά, ένα απ’ τα τριαντάφυλλα μου μίλησε.
-Γεια σου! μου είπε.
-Πού βρίσκομαι; Ρώτησα απορημένη.
-Στην Τριανταφυλλούπολη, είπε με φυσικότητα αυτό. Εδώ μόνο τριαντάφυλλα ζουν.
-Και μιλάνε όλα;
-Ναι.
-Εσένα πώς σε λένε; Με ρώτησε ένα άλλο.
-Ελευθερία, απάντησα.
-Τι ωραίο όνομα!
-Ευχαριστώ! Εδώ κατοικούν άνθρωποι;
-Όχι. Και κανείς δεν ξέρει πως υπάρχει αυτό το νησί. Και εμάς δεν μας πειράζει καθόλου αυτό, γιατί αν μάθουν οι άνθρωποι πως υπάρχει αυτός ο θαυμάσιος, αυτός ο εκθαμβωτικός τόπος, όλοι θα θέλουν να χτίσουν. Και αν χτίσουν σπίτια, ξενοδοχειακές μονάδες ή οτιδήποτε άλλο, εμάς θα μας ξεριζώσουν.
-Καταλαβαίνω. Δε θα πω τίποτα, αν μου επιτρέψετε να έρχομαι πού και πού βόλτα εδώ.
-Μπορείς να έρχεσαι όποτε θέλεις!
-Ευχαριστώ! Φεύγω τώρα γιατί οι γονείς μου θα με ψάχνουν.
Έτσι αποχαιρέτησα εκείνον τον υπέροχο, τον εξαίσιο, τον καταπληκτικό τόπο.
Αύριο πάλι!