Απίστευτα πράγματα! Στο δρόμο για το σπίτι, είδα μια μηχανή, με διαστημόπλοιο έμοιαζε. Πολύς κόσμος ήταν μαζεμένος γύρω απ’ αυτή. Σαν ρώτησα, μου είπαν πως είναι μια χρονομηχανή. Ρώτησα επίσης αν μπορώ να ταξιδέψω κι εγώ, μου είπαν «ναι». Έτσι μπήκα μέσα και είπα: «Μακάρι να βρισκόμουν στο μέλλον 100 χρόνια μετά!»Στη στιγμή, βρέθηκα σε μια πόλη. Δεν έμοιαζε όμως με το Νέο Φάληρο. Είχε ψηλά κτήρια, μικρά πάρκα, κυλιόμενους δρόμους και ολόκληρη την πόλη την προστάτευε ένας διάφανος θόλος!
Ξάφνου, είδα μπροστά μου τη φίλη μου τη Μυρτώ. Φαίνεται πως κι αυτή είχε ταξιδέψει διαχρονικά, όπως κι εγώ. Τη χαιρέτησα. Το ίδιο έκανε κι αυτή. Τότε τη ρώτησα: «Πού βρισκόμαστε;»
Εκείνη μου είπε ότι βρισκόμαστε στο Ν. Φάληρο, κι ότι ο άνθρωπος είχε μολύνει τόσο πολύ την ατμόσφαιρα, που θεωρήθηκε ανθυγιεινό να αναπνέει κανείς τον μολυσμένο αέρα. Έτσι όλες οι πόλεις από τότε, είναι προστατευμένες με διάφανους θόλους και για να βγει κανείς εκεί έξω πρέπει να πάρει άδεια και να φορέσει ειδική στολή.
Τότε μόνο κατάλαβα γιατί δεν πρέπει να μολύνουμε το περιβάλλον. Συμφωνήσαμε να γυρίσουμε σπίτι και οι δυο και να πούμε στους γονείς μας τι θα συμβεί αν δε δείξουμε μεγαλύτερη οικολογική συνείδηση. Κι αυτό κάναμε. Από τότε, δεν ξαναπετάξαμε ποτέ σκουπίδια κάτω. Κατευθείαν στον κάδο ανακύκλωσης!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου