«Ο Νάρκισσος» (Ελευθερία Μπ.)

Μια ανοιξιάτικη ημέρα, περπατώντας στις όχθες του ποταμού Πηνειού, ξεχώρισα, μέσα στην πυκνή βλάστηση, ένα όμορφο λουλούδι. Τα πέταλά του ήταν άσπρα και μύριζε υπέροχα! Ήταν ένας νάρκισσος. Αυτό το πανέμορφο λουλούδι, με την τόσο ξεχωριστή του μυρωδιά. Αποφάσισα να γράψω μία έκθεση σχετικά μ’ αυτό το λουλούδι και να την παρουσιάσω στην τάξη.
Ο νάρκισσος είναι γένος φυτών, που περιλαμβάνει πολυετείς βολβόριζες πόες και υπάγεται στην οικογένεια των Αμαρυλλιδών (μονοκοτυλήδονα). Από τα επτά είδη της ελληνικής χλωρίδας, τα πιο αξιόλογα είναι: ο νάρκισσος των ποιητών έχει επιμήκη, γραμμοειδή φύλλα, ανάμεσα στα οποία εκφύονται τα ανθοφόρα στελέχη· κάθε στέλεχος φέρει ένα, σπανίως δύο, πολύ εύοσμα άνθη, που αρχικά είναι κίτρινα - κρεμ και ακολούθως λευκά· έχουν στη βάση ένα μεμβρανώδες βράκτειο και αποτελούνται από ένα σωληνοειδές περιζόνιο που καταλήγει σε 6 ωοειδείς - μυτερούς λοβούς, διατεταγμένους ακτινοειδώς γύρω από την κίτρινη σωληνοειδή στεφάνη, με χείλος κυματιστό, κόκκινο.
Κατά τη μυθολογία, ο νάρκισσος ήταν ένας όμορφος νέος. Συνήθιζε να πηγαίνει σε μια όμορφη και καθαρή λιμνούλα, και να καθρεφτίζεται στα νερά της. «Πόσο όμορφος είμαι!» έλεγε και ξανάλεγε. Κάποια μέρα όμως, που καθρεφτιζόταν και πάλι στη λίμνη, έκανε να σηκωθεί, και ζαλισμένος καθώς ήταν απ’ το δυνατό ήλιο, παραπάτησε, κι έπεσε στα καταγάλανα νερά της. Λίγες μέρες αργότερα, σε εκείνο το μέρος, φύτρωσε ένα λουλούδι, που πήρε το όνομα του άτυχου Νάρκισσου.
Όσο για εμένα, έγραψα την έκθεση και το χειροκρότημα που εισέπραξα απ’ τους συμμαθητές μου ήταν μεγάλο.