«Φάρμα Πηνειάδα» (Ελευθερία Μπ.)

Άλογα, κότες, αγελάδες, γουρουνάκια, πρόβατα, κατσίκες, γάτες, το μικρό γαϊδουράκι κι ένα τεράστιο τσοπανόσκυλο ο «Νταβέλης» κατακλύζουν, ομορφαίνουν και δίνουν ζωντάνια, στο αγρόκτημα του παππού και της γιαγιάς, στην Πηνειάδα. Γαληνεύω κι αισθάνομαι απέραντη ευτυχία κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί.

Πέρσι, την επομένη του Πάσχα, ένα απ’ τα άλογα αρρώστησε. Ο παππούς τηλεφώνησε στον κτηνίατρο, κι εκείνος ήρθε αμέσως.

-Το άλογό σας είναι κρυωμένο κι έχει πυρετό, είπε ο κτηνίατρος. Χρειάζεται ξεκούραση, φάρμακα, καλή διατροφή και θα αναρρώσει σύντομα. Θα πρέπει όμως, μέχρι να γίνει καλά, να ιππεύετε κάποιο άλλο άλογο κι όχι αυτό. Του έκανε μια ένεση, του έδωσε ένα χάπι, κι έφυγε.

Το ίδιο βράδυ, την ώρα του βραδινού, ακούσαμε χλιμιντρίσματα και μεγάλη φασαρία που ερχόταν απ’ το στάβλο. Πήγαμε να δούμε τι συνέβαινε. Η αγωνία μας ήταν στο κατακόρυφο και το μυαλό μας στο αγαπημένο μας άλογο. Δε θα πιστέψετε τι είδαμε. Όλα τα άλλα ζώα, καθώς και το μικρό, χαριτωμένο γαϊδουράκι είχαν μαζευτεί γύρω απ’ το άρρωστο άλογο. Μου θύμισε τη Γέννηση. Το άλογο ξαπλωμένο, χλιμίντριζε… χαμογελούσε. Μόλις μας είδε προσπάθησε να σηκωθεί, και τα κατάφερε! Του έδωσα ένα καροτάκι που είχα στην τσέπη μου.

Την επόμενη μέρα, το άλογο ένιωθε πολύ καλύτερα. Με τη φροντίδα του παππού, τις δικές μου προσευχές και τη «συμπαράσταση» υπόλοιπων ζώων, το άλογο ανάρρωσε σε λίγες μέρες.

Δεν ένιωσα ούτε για μια στιγμή πως θα έχανα το αγαπημένο μου άθλημα, την ιππασία. Ήθελα μόνο γερό, δυνατό και υγιή τον «Ντορή» μας, το αγαπημένο μας άλογο!

Να, λοιπόν και πάλι, οι βόλτες με τον «Ντορή» ξανάρχισαν!!! Διπλή ήταν η χαρά. Μια στο πρόσωπο το δικό μου, κι η άλλη ζωγραφισμένη στ’ αυτιά του «Ντορή» που καμάρωνε έχοντας την όμορφη φίλη του στην πλάτη του!