«Χρόνια πολλά!» (Ελευθερία Μπ.)

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Το πρωί ξύπνησα μέσα στο χάραμα. Ήταν η μέρα των γενεθλίων μου, και δεν μπορούσα να περιμένω. Δεν είχε σηκωθεί κανένας κι έτσι δεν άναψα το φως. Μες στο σκοτάδι πήγα στο σαλόνι κι άνοιξα την τηλεόραση. Σε πολύ λίγη ώρα ξύπνησε και η μαμά. «Καλημέρα! Δεν ξύπνησες λίγο νωρίς σήμερα;» μου είπε. Την αυγή ακτίνες φωτός έλουσαν το δωμάτιο. Ξύπνησαν όλοι. Φάγαμε πρωινό, μου ευχήθηκαν όλοι «Χρόνια πολλά!» και στολίσαμε το σπίτι για το βραδινό πάρτι. Ξαφνικά, χτύπησε η πόρτα. Ήταν η θεία μου με το θείο μου και τη μικρή μου ξαδέρφη. Μου έδωσαν το δώρο μου λέγοντάς μου πως δε θα έρθουν το βράδυ, επειδή η ξαδέρφη μου έπρεπε να κοιμηθεί νωρίς.

Η ώρα του μεσημεριανού φαγητού έφτασε. Η μαμά- που μαγείρευε από το πρωί για το πάρτι- είχε φτιάξει τον αγαπημένο μου φαγητό, παστίτσιο. Το απόγευμα, άρχισα να ετοιμάζομαι. Φόρεσα το καλό μου φόρεμα, «έπιασα» τα μαλλιά μου κοτσίδα στο πλάι και έβαλα τα πιο αστραφτερά παπούτσια που είχα. Το σούρουπο, έφτασαν οι πρώτοι φίλοι μου. Σιγά- σιγά, ήρθε και η υπόλοιπη τάξη. Παίξαμε, γελάσαμε, κόψαμε την τούρτα, φάγαμε τα εξαιρετικά φαγητά της μαμάς και περάσαμε υπέροχα! Φεύγοντας όλοι μου είπαν: «Πάρα πολύ ωραία πέρασα! Ήταν το καλύτερο πάρτι που πήγα ποτέ!»

Πριν «πέσω» για ύπνο, η μαμά μου είπε: «Φαίνεται πως οι συμμαθητές σου εκτίμησαν πολύ τη μαγειρική μου. Ελάχιστα είναι τα φαγητά που περίσσεψαν».

Καληνύχτα αχώριστε σύντροφέ μου!