Μια μέρα πήγα μια βόλτα στο δάσος και είδα ένα μωρό τίγρη ολομόναχο. Το λυπήθηκα πάρα πολύ και σκέφτηκα να το πάρω στο σπίτι να το μεγαλώσω.
Όταν άνοιξε τα μάτια του με και είδε τρόμαξε και μου αγρίεψε .Εγώ δεν φοβήθηκα και του έδωσα λίγο γάλα. Εκείνο το μύρισε ,το ήπιε και μετά κοιμήθηκε
μπροστά από το τζάκι. Εκείνη την ώρα ρώτησα τον μπαμπά μου τι ράτσα ήταν και μου είπε ότι ήταν «καπλάνι».
Μεγαλώνοντας σκέφτηκα να το πάω στο δάσος για να γνωρίσει το φυσικό του περιβάλλον. Μόλις μπήκαμε άρχισε να τρέχει και δε σταματούσε. Ήταν σαν άνεμος! Έτσι κατάλαβα ότι έπρεπε να το αποχωριστώ και του είπα: «Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερο».
Στενοχωρήθηκα πολύ αλλά σκέφτηκα ότι καλύτερα θα ζούσε ελεύθερο ,να κάνει και οικογένεια, παρά κλεισμένο μέσα στο σπίτι! Από τότε κρατάω τις ευχάριστες αναμνήσεις μέσα στο μυαλό μου και χαίρομαι που είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω μια τίγρη που ήταν «καπλάνι» γιατί είναι πολύ άγρια ζώα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου